35 lat temu polscy himalaiści zdobyli Kangchendzongę Południową i Środkową

19 maja 1978 r. Eugeniusz Chrobak i Wojciech Wróż zdobyli Kangchendzongę Południową w Himalajach. Trzy dni później Kazimierz Olech, Wojciech Brański i Zygmunt A. Heinrich weszli na Kangchendzongę Środkową. Zdobycie obu dziewiczych dotąd wierzchołków było ogromnym sukcesem polskich himalaistów.

Wyprawa Polskiego Klubu Górskiego na Kangchendzongę wyruszyła wiosną 1978 r. Kierował nią Piotr Młotecki. 19 kwietnia na morenie lodowca Yalung na wysokości 5200 m n.p.m. założono bazę główną.

Dokładnie miesiąc później Eugeniusz Chrobak i Wojciech Wróż stanęli na południowym wierzchołku Kangchendzongi.

Eugeniusz Chrobak tak opisywał zdobycie szczytu: „Wspinaczka wymaga dużej ostrożności. Wieje coraz silniej, śnieżne siodło pod szczytem trawersujemy dosłownie oparci o +ścianę+ wiatru, a łącząca nas lina unosi się sztywnym łukiem. Łatwym stokiem wchodzimy na płaski śnieżny szczyt. W tym momencie wiatr całkowicie ustaje. Jesteśmy świadkami jakiegoś fenomenalnego zjawiska, bo przecież niżej słychać jego wycie. Jest godzina 14.15. Zdejmujemy plecaki z butlami, maski. Przez radiotelefon rozmawiamy z bazą, robimy zdjęcia. (…) Dziękujemy sobie za drogę, klepiąc się po plecach”.

22 maja Kazimierz Olech, Wojciech Brański i Zygmunt A. Heinrich weszli na Kangchendzongę Środkową (8482 m n.p.m.). Zdobycie obu dziewiczych dotąd wierzchołków było ogromnym sukcesem polskich himalaistów.

Osiem lat później, 23 stycznia 1986 r., Jerzy Kukuczka i Krzysztof Wielicki dokonali pierwszego wejścia zimowego na Kangchendzongę.

Pod wierzchołkiem trzeciej góry świata 12 maja 1992 r. ostatni raz widziana była wybitna polska himalaistka Wanda Rutkiewicz.

Patrycja Konopka

Źródło: PAP

Kangchendzonga, ściana południowa